Το πόρισμα επιβεβαίωσε τους φόβους για την αλεξιπτωτίστρια Τζέιντ Ντάμαρελ: Πώς πέθανε

Ο θάνατος της νεαρής Βρετανίδας αλεξιπτωτίστριας Τζέιντ Ντάμαρελ, είχε προκαλέσει σοκ στην κοινή γνώμη και είχε πυροδοτήσει πολλές φήμες. Πάνω από 4 μήνες μετά, σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Crook civic centre στο County Durham, η ιατροδικαστής Λέσλι Χάμιλτον, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για αυτοκτονία.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Guardian, η Χάμιλτον έκανε αναφορά σε ένα σημείωμα από τον πρώην σύντροφο της Ντάμαρελ, τον οποίο είχε γνωρίσει μέσω της κοινής τους αγάπης για το skydiving, στο οποίο έγραφε ότι «είχαν τερματίσει τη σχέση τους το προηγούμενο βράδυ».

Η Ντάμαρελ είχε ολοκληρώσει περισσότερες από 500 πτώσεις, συμπεριλαμβανομένων έξι την ημέρα πριν από τον θάνατό της.

Ωστόσο, κατά την τελευταία της πτώση, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, δεν άνοιξε σκόπιμα το κύριο αλεξίπτωτό της, το οποίο συνήθως ανοίγει σε ύψος περίπου 5.000 ποδιών. Είχε επίσης απενεργοποιήσει μια συσκευή που είχε σχεδιαστεί για να ανοίγει αυτόματα το αλεξίπτωτο σε μια συγκεκριμένη ταχύτητα ή υψόμετρο, σε περίπτωση που ο αλεξιπτωτιστής δεν ήταν σε θέση να το κάνει. Το αλεξίπτωτο και η συσκευή βρέθηκαν σε άριστη λειτουργική κατάσταση.

Η έρευνα έδειξε ότι η Ντάμαρελ συνήθως είχε κάμερα για να καταγράφει τις πτώσεις της, αλλά δεν φορούσε την ημέρα που πέθανε.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο επιθεωρητής της αστυνομίας του Durham, Άντριου Στίβενσον, που έφτασε στον τόπο του συμβάντος, βρήκε οδηγίες στην οθόνη κλειδώματος του τηλεφώνου της νεαρής γυναίκας σχετικά με τον τρόπο πρόσβασης σε αυτό μετά τον θάνατό της. Στην έκθεσή του ανέφερε ότι στο τηλέφωνο βρέθηκαν σημειώσεις που απευθύνονταν στην οικογένειά της, στις οποίες «ζητούσε συγγνώμη και τους ευχαριστούσε για την υποστήριξή τους», καθώς και λεπτομέρειες σχετικά με τα οικονομικά της.

Η οικογένεια της Ντάμαρελ αποδέχθηκε τα ευρήματα του ιατροδικαστή και ευχαρίστησε την κοινότητα των αλεξιπτωτιστών για την υποστήριξή τους, λέγοντας ότι «τους παρηγόρησε απίστευτα το πόσο θαύμαζαν, σέβονταν και αγαπούσαν την Τζέιντ».

Περιγράφοντάς την ως «λαμπρή, όμορφη, γενναία και πραγματικά εξαιρετική», δήλωσαν ότι ήθελαν να μιλήσουν «ανοιχτά και χωρίς ντροπή» για τον θάνατό της, προκειμένου να «συμβάλουν σε μια κουλτούρα όπου η ψυχική ασθένεια αντιμετωπίζεται με ευγένεια και υποστήριξη και όπου οι άνθρωποι που βιώνουν μια δύσκολη κατάσταση, καθώς και οι γύρω τους, αισθάνονται ότι τους βλέπουν, τους πιστεύουν και μπορούν να ζητήσουν υποστήριξη χωρίς να φοβούνται ότι θα τους σχολιάσουν αρνητικά».